Page 121 - RESUME NOTE REMINDER
P. 121

προεγχειρητικής TSH ορού προσδιορίστηκαν στις 2 ιστολογικές ομάδες και

                      πραγματοποιήθηκε σύγκριση των αποτελεσμάτων συνολικά και ανά προεγχειρητική
                      διάγνωση.
                      Αποτελέσματα: 32 ασθενείς (17.2% του συνόλου) διεγνώσθησαν με μικροκαρκίνωμα

                      θυρεοειδούς (αναλογία θήλεις: άρρενες 2.2:1), ενώ 154 άτομα (82.8% του συνόλου)

                      ήταν ελεύθερα κακοήθειας. Η διάμεση τιμή προεγχειρητικής TSH ορού ήταν
                      υψηλότερη στην ομάδα της κακοήθειας, αλλά μη στατιστικά σημαντική σε σχέση με την
                      ομάδα της καλοήθειας (1.02 vs 0.80; p value 0.293). Στην κατηγορία των ασθενών με

                      μονήρη θυρεοειδικό όζο, η διάμεση TSH ήταν υψηλότερη στην ομάδα της καλοήθειας
                      (1.3 vs 0.83; p value 0.289), ενώ στους ασθενείς με απλή ΠΟΒ η διάμεση TSH ήταν

                      υψηλότερη στην ομάδα της κακοήθειας και με οριακά μη στατιστική σημαντικότητα σε
                      σχέση με την ομάδα της καλοήθειας (1.16 vs 0.75; p value 0.05)

                      Συμπεράσματα: Στην παρούσα μελέτη η αυξημένη TSH ορού δεν αντιπροσωπεύει
                      ανεξάρτητο δείκτη κινδύνου για την εμφάνιση θυρεοειδικού μικροκαρκινώματος σε μη

                      τοξικές οζώδεις θυρεοειδικές παθήσεις. Μια οριακά μη στατιστικά σημαντική τάση
                      υψηλότερης TSH διαπιστώθηκε πάντως σε ασθενείς με απλή πολυοζώδη βρογχοκήλη

                      που υπέκρυπτε κακοήθεια. Περαιτέρω αναλυτικές μελέτες απαιτούνται γαι την
                      εξακρίβωση του ρόλου της TSH στον καρκίνο του θυρεοειδούς.



            56.       Πιθανοί παράγοντες οι οποίοι σχετίζονται με την επιβίωση της τεχνικής των ασθενών
                      υπό περιτοναϊκή κάθαρση

                      Μ. Θεοδωρίδης, Σ. Παναγούτσος, Μ. Καρανίκας, Ε. Τριανταφυλλίδου, Α. Εσεμπίδης,
                      Κ. Κανταρτζή, Ε. Μουρβάτη, Π. Πασαδάκης

                                            ο
                      Ανακοινώθηκε στο 19  Πανελλήνιο Συνέδριο Νεφρολογίας. Καλαμάτα, 11-14 Μαϊου
                      2016

                      Δημοσιεύτηκε στον τόμο Περιληψεων του συνεδρίου (Ρ 13)
                      Εισαγωγή : Η υποκατάσταση της νεφρικής λειτουργίας με τη μέθοδο της Περιτοναϊκής

                      Κάθαρσης (ΠΚ) αττοτελεί ισάξια επιλογή με την αιμοκάθαρση με τεχνητό νεφρό όσον
                      αφορά των επιβίωση των ασθενών, τουλάχιστον για τα πρώτα 5 χρόνια εφαρμογής της.

                      Οι μεταβολές στην περιτοναϊκή μεμβράνη οι οποίες αναπτύσσονται με τη μακρόχρονη
                      εφαρμογή της ΠΚ μπορεί να οδηγήσουν στην εμφάνιση απώλειας της υπερδιήθησης

                      ή/και της κάθαρσης των ουσιών, με αποτέλεσμα την απώλεια εφαρμογής της μεθόδου.
                      Σκοπός της παρούσης αναδρομικής μελέτης ήταν η εκτίμηση των κυριοτέρων

                      παραγόντων οι οποία δύνανται να επηρεάσουν την επιβίωση της τεχνικής.







                                                                                                         121
   116   117   118   119   120   121   122   123   124   125   126