Page 106 - RESUME NOTE REMINDER
P. 106

Ενδοκρινών Αδένων, Ηράκλειο Κρήτης, 25-26 Μαίου 2007. - Δημοσιεύτηκε στον τόμο

                      Περιλήψεων του συνεδρίου Σελ. 15
                      Η έκβαση των ασθενών τόσο με πρωτοπαθή (Π.Υ.Π.) όσο και δευτεροπαθή
                      υπερπαραθυρεοειδισμό, μετά την χειρουργική αντιμετώπιση εξαρτάται , κατά κύριο

                      λόγο από την εμπειρία του χειρουργού, παρά το γεγονός της βελτίωσης και εξέλιξης

                      των εντοπιστικών εξετάσεων που εφαρμόζονται σήμερα στις προαναφερθείσες
                      παθήσεις.
                      Σκοπός της αναδρομικής μελέτης είναι η παρουσίαση των υποτροπών

                      υπερπαραθυρεοειδισμού, σε ασθενείς που χειρουργήθηκαν για Π.Υ.Π. και Δευτεροπαθή
                      Υπερπαραθυρεοειδισμό, τις χρονικές περιόδους πριν και μετά την εφαρμογή,

                      διαγνωστικά και εντοπιστικά, του σπινθηρογραφήματος Sestamibi.
                      Υλικό – Μέθοδος: Μελετήθηκαν αναδρομικά 65 ασθενείς, 28/65 Δ (43%) και 37/65 Γ

                      (57%) που χειρουργήθηκαν για Π.Υ.Π. και Δευτεροπαθή Υπερπαραθυρεοειδισμό, το
                      χρονικό διάστημα από 1986 έως 2006. Χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Την ομάδα Α, που

                      χειρουργήθηκαν την περίοδο 1986 έως 1999, πριν την εφαρμογή του
                      σπινθηρογραφήματος Sestamibi και την ομάδα Β, που χειρουργήθηκαν την περίοδο

                      2000-2006 και χρησιμοποιείτο το προαναφερθέν σπινθηρογράφημα. Αναλύθηκαν οι
                      υποτροπές του υπερπαραθυρεοειδισμού στις δυο ομάδες και συσχετίσθηκαν με την

                      εφαρμογή του σπινθηρογραφήματος Sestamiibi.
                      Αποτελέσματα: Στην ομάδα Α: Χειρουργήθηκαν 29 ασθενείς, 13/29(44,8%) Α και

                      16/29(45,2%) Γ. Με Π.Υ.Π. 13/29(44,8%) και Δευτεροπαθή Υπερπαραθυρεοεισισμό
                      16/29(45,2%). Την περίοδο αυτή η διάγνωση και το είδος της εγχείρησης είχαν άμεση

                      εξάρτηση από την εμπειρία του χειρουργού. Υποτροπή εμφάνισε 1/29(3,4%) ασθενής με
                      Π.Υ.Π. που αρχικά χειρουργήθηκε για αδένωμα και η ιστολογική εξέταση έδειξε
                      καρκίνωμα του παραθυρεοειδούς.

                      Στην ομάδα Β: Χειρουργήθηκαν 36 ασθενείς, 15/36(41,6%) Α και 21/36(58,4%) Γ. Με

                      Π.Υ.Π. 26/36(72%) και Δευτεροπαθή 10/36(28%). Στην περίοδο αυτή εκτός από την
                      εμπειρία του χειρουργού προσετέθη, διαγνωστικά και εντοπιστικά, το
                      σπινθηρογράφημα Sestamibi. Υποτροπή εμφάνισαν 3/36(8,3%) ασθενείς, 1/36(2,7%) με

                      Π.Υ.Π. όπου διαπιστώθηκε αδένωμα παραθυρεοειδούς και 2/36(5,5%) με δευτεροπαθή
                      όπου διαπιστώθηκε η ύπαρξη μη ανευρεθέντος στην πρώτη εγχείρηση υπερπλαστικού

                      παραθυρεοειδούς.
                      Συμπέρασμα: Από τα ανωτέρω διαπιστώθηκε ότι η εμπειρία του Χειρουργού παίζει

                      κυρίαρχο ρόλο στην αντιμετώπιση τόσο του πρωτοπαθούς όσο και του δευτεροπαθούς
                      Υπερπαραθυρεοειδισμού. Το σπινθηρογράφημα Sestamibi φαίνεται ότι είναι, χρήσιμο






                                                                                                         106
   101   102   103   104   105   106   107   108   109   110   111