Page 7 - Συνέντευξη ΘΕΑ

συνήθειες, τρόπος ζωής, διάφορα άλλα χημικά, ενώ ένα ποσοστό είναι γενετικά καθοριζόμενο
(κληρονομικές μορφές).

Ο καρκίνος εμφανίζεται συνήθως με τη μορφή όζου, ο οποίος μπορεί να είναι ταχέως
αυξανόμενος σε μέγεθος, που μπορεί να προκαλεί δυσκαταποσία ή και δύσπνοια και βράγχος
φωνής. Πολλές φορές συνυπάρχει και με λεμφαδενικές διογκώσεις στην περιοχή του
τραχήλου. Τέλος, πολλές φορές μπορεί να είναι και εντελώς ασυμπτωματικός και να
διαγνωσθεί τυχαία, είτε προεγχειρητικά, είτε μετά από αφαίρεση του αδένα για καλοήθη νόσο.

Ιστολογικά υπάρχουν 4 κύριες μορφές της νόσου, από τις οποίες η κάθε μια έχει τα δικά της
χαρακτηριστικά και διαφορετική εξέλιξη και πρόγνωση. Η συνηθέστερη (≈80%) είναι το
θηλώδες (Papillary) καρκίνωμα με κυριότερα χαρακτηριστικά την πολυεστιακότητα, την
πρώιμη λεμφαδενική διασπορά και την εξαιρετική ανταπόκριση στη θεραπευτική χορήγηση
ραδιενεργού ιωδίου μετά τη θυρεοειδεκτομή με την προϋπόθεση ότι έγινε λεμφαδενικός
καθαρισμός. Άλλες, σπανιότερες αλλά θεωρητικά πιο επιθετικές μορφές είναι το θυλακιώδες
καρκίνωμα (≈15%), το μυελοειδές καρκίνωμα (≈3%) και το αναπλαστικό καρκίνωμα (<1%).

Ασθενείς που θα υποβληθούν σε επέμβαση θυρεοειδεκτομής για επιβεβαιωμένο ή πιθανό
καρκίνωμα του θυρεοειδούς αδένα, πρέπει προεγχειρητικά να υποβάλλονται σε εξέταση
χαρτογράφησης των λεμφαδένων του τραχήλου. Η εξέταση αυτή γίνεται με υπερηχογράφημα
και θα πρέπει να εκτελείται από εξειδικευμένο στη συγκεκριμένη εξέταση ιατρό (συνήθως
Ακτινολόγο ή Ενδοκρινολόγο). Η εξέταση αυτή θα καταδείξει την ύπαρξη ή όχι επηρεασμένων
λεμφαδένων, οι οποίοι θα είναι απαραίτητο να αφαιρεθούν ταυτόχρονα με τη θυρεοειδεκτομή
(λεμφαδενικός καθαρισμός).

Η ενδεδειγμένη θεραπευτική αντιμετώπιση είναι η ολική θυρεοειδεκτομή από έμπειρο
χειρουργό ενδοκρινών αδένων με λεμφαδενικό καθαρισμό του τραχήλου. Η απόφαση για τη
διενέργεια του χειρουργείου αλλά και για την έκταση αυτού θα πρέπει να λαμβάνεται από
κοινού από τον Χειρουργό και τον Ενδοκρινολόγο στα πλαίσια Συμβουλίου. Ακολουθεί πιθανή
χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου ανάλογα και με το στάδιο στο οποίο βρίσκεται η νόσος.

Τα ποσοστά πλήρους ίασης είναι εξαιρετικά και αγγίζουν γενικά το 96%, ενώ σε συγκεκριμένες
υποομάδες το ποσοστό αυτό φτάνει μέχρι 100% με την προϋπόθεση της γρήγορης διάγνωσης
και σωστής αντιμετώπισης.

Σε όλες τις παθήσεις, ειδικά στις κακοήθειες, πρέπει να παίρνουμε το μέγιστο θεραπευτικό
αποτέλεσμα στο πρώτο χειρουργείο, γιατί μετά αυξάνεται ο κίνδυνος των επιπλοκών και
μειώνεται κατά πολύ το θεραπευτικό αποτέλεσμα και η πιθανότητα ίασης.

6